قل لا أسألکم علیه أجرا إلا المودة فی القربى(شوری 23      

بگو: «من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز دوست‌داشتن نزدیکانم [= اهل بیتم‌]

"شیعیان ما کسانی هستند که در شادی های ما شاد و در عزای ما عزادار باشند."

در ایامی هستیم که موسوم به اعیاد شعبانیه است میلاد امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع)، امام سجاد(ع) و امام زمان(عج)

چند امام و معصوم هستند که در کشور ما روز شهادت آنها تعطیل رسمی است اما روز میلاد آنان نه. حضرت زهرا(ع)، امام حسن(ع)، امام حسین(ع)، امام رضا(ع) و حضرت عباس(ع). از این رو شهادت آنان بسیار با شکوه و با ابهت برگزار می شود اما میلاد آنان نه. به خصوص امام حسین(ع) و حضرت عباس که شهادت آنان بسیار بزرگ و با ابهت تر از همه امامان و معصومین برگزار می شود اما روز میلاد آنان غریب و گمنام است. عده ای از مردم هستند که حتی نمی دانند روز میلاد امام حسین چه روزی است و آن قدر مشغله دارند که میلاد امام حسین و بقیه امامان معصوم و مظلوم می آید و می رود اما خبردار نمی شوند.

آیا حتما باید روز میلاد و شهادت همه امامان تعطیل رسمی باشد و رسانه ها آن را در بوق و کرنا کنند تا ما آن روزها را قدربدانیم؟

به جز در شهرهای بزرگ و مذهبی در هیچ کدام از شهرهای کشور هیچ مراسمی برای میلاد امام حسین و برادر و فرزندش یرگزار نمی شود.

حتی هیچ گونه تزیین و آذین بندی ای از سوی نهاد های مسئول و مرتبط مانند شهرداری و سازمان تبلیغات و اداره اوقاف انجام نمی شود و فقط عده کمی از مردم به صورت خودجوش و سازمان نیافته این کار را انجام می دهند.

در روز میلاد امام حسین جایی را دیدم که به نشانه شادی پرچم سیاه یا حسین را نصب کرده بودند!!!

یکی از ادارات دولتی نیزپرچم ایران را نصب کرده بود!!!

سازمان ها و شرکت های خصوصی هم که وضعشان مشخص است.

سوال اینجاست که با وجود اینکه بسیاری از مردم و سازمان ها که در مراسم و سمینار های خود بسیاراسراف و ریخت و پاش می کنند چرا برای این موارد کمی مایه نمی گذارند؟

پس مودت فی القربی چیست؟ ما را چه شده؟